در گیرودار هیاهوی قرن، در غوغای چرخش چرخ‌دنده های ماشین زندگی، در پیچ و خم کوچه و پس کوچه های روزگاران و بقول آن دوست شاعر در عصر معراج پولاد و اصطکاک فلزات در سطح سیمانی قرن! هر که را که می نگری در جستجوی آرامش و صفا و جلای خاطر، به پناهی می گریزد و خلوتگاهی و مأمنی می جوید. اما پناهگاه و مأمن من، عبور از پیچ و خم دشت ها و دامنه کوهپایه ها و عروج به بلندای کوهستان و رسیدن به ستیغ آن است.
مگر جز این است که تن و روح بی تاب کودک، تنها با خزیدن به آغوش امن مادرش، آرام و رام می شود!؟
آغوش امن و امان طبیعت مادر یا مادر طبیعت، آرامش‌بخش هر جنبنده و روینده ای است که بی قرار از وانفسای روزگار، روی به مادر خود نهاده است.
مادری که در سیر و سلوک به دامانش درس ها آموختم؛
کوه‌ها را نماد استواری می‌دانیم، اما او نه تنها نماد استقامت و پایداری و استواری است بلکه همگام شدن، قدم نهادن و زیستن در دل آسمانی اش، درس‌های بسیاری به تو می‌آموزد، کوه معلم تو می شود و تو دانش آموز و نوآموز مکتبش

آری من از کوه‌ها این گونه آموختم:

-آهستگی و پیوستگی را آموختم: (آهسته اما همیشه گام بردارم. موجیم که آسودگی ما عدم ماست...)

-آموختم فرصت‌ها محدودند و فقط یکبار فرصت زندگی دارم.

-یاد گرفتم در برابر مشکلات هرگز تسلیم نشوم.

-آموختم روی اهدافم متمرکز شوم.

-فرا گرفتم، ورزش، سلامت و تناسب اندام لازمه یک زندگی سالم است.

-تفکر گروهی را از کوهنوردی آموختم.

-فرا گرفتم، هنگامیکه عضو یک تیم هستم، قوی تر می شوم.

-زندگی در لحظه اکنون را کوهها به من آموختند.
- کوه به من آموخت، قدر شادی‌های کوچک زندگی را بیشتر بدانم.

-دستگیری را کوهها به من آموختند:
آموختم دست دیگران را بگیرم تا با هم و کنار هم به قله برسیم...
آری
کوه معلم است
درخت، قلم
دشت، کاغذ
رود، سطر
سنگ، نقطه
و من

و من که علامت تعجبم!
تعجب و حیرت دو همزاد چشمان تواند، چون به بلندای ستیغ قله ها می نگری.
کوهنوردی مدرسه پویای زندگی است.
چه تابلویی باشکوه تر از قامت سر به گردون سای خود کوه!؟ به دنبال تابلو نگرد که قامت رسای کوهساران خود بارزترین تابلوی سخاوت و استواری است.
اگر به کوهنوردی به دیده حکمت و خرد بنگری، برنده ای؛ اگر از رشته کوهها و قللش درست زیستن را نیاموزی و حکمتش را درنیابی ، سخت بازنده.

وحشت راه دراز از نظر كوته ماست
رخ متاب ای دل از این ره كه خدا همره ماست
آری
ما جگرگوشه کوهیم و
پسرخوانده ابر
هر كجا سبزتر آن مزرعه گردش‌گه ماست