ای حلزون
از کوه فوجی بالا برو
اما آرام آرام…

(کوبایاشی ایسا)

دست نوازش‌گر کوه تو را فرا می‌خواند، اگر اندوهگین باشی، اندوهت را بر می‌چیند، اگر شادمان باشی، بر شادی‌ات می‌افزاید. کوه‌ها هرچند باهمند و تنهایند، اما تنهایی تو را نیز از تو می‌گیرند.

شیرکوه سرفراز دعوت‌نامه‌اش را به بال نسیم سپرد تا از فراز دشت‌ها و کویرها به دستان جمعی از خوبان برساند تا آن‌ها را به محفل خود فرا بخواند.
شیرکوه، بیست و دوم مهرماه صفر دو را بر صحیفه خاطراتمان حک کرد.
گام بر گام در پی سرپرست و سرقدم از دره نجیبش ما را به اوج کشاند و روز دگر از فراز دره نجیب بدرقه‌مان کرد تا نجابت و نستوهی صبوری را برما بیاموزد. بیاموزد که نه فراز ماندنی‌ است و نه فرود پایدار. آن‌ چه ماندنی است، دوستی و صمیمیت و برادری و مهر است که بر لوح دل با مشتی از خاطرات روشن بر دلت لانه می کند.

در سفرنامه شیرکوه از برادر عزیزم جناب آقای مهندس فریبرزی، سرپرست برنامه و‌ موسس باشگاه توانمند همنوردان، مهر آمیخته با صلابت و صبوری را آموختم وجود نازنینش مانا باد.
از عقبدار دوست داشتنی محمدرضای عزیز که قدم بر قدم گروه را بدرقه کرد و‌به شیواترین روش پشتیبان گروه بود قدردانی می کنم.

از همسر و همنورد ماندگارم که خاطره‌ساز لحظات شیرین صعودها و فرودهای بسیاری بوده و هست، سپاسگزارم.
در این سفر چه دوستان خوبی خدای مهربانم به من هدیه کرد
از ایشان سپاسگزارم که بودند و آمدند و برگشتند و دوستی را به من آموختند. مهرتان مانا

ما جگر گوشه کوهیم و پسر خوانده ابر
هر کجا سبزتر آن مزرعه جولانگه ماست