زندگی شبیه شبی است طولانی. گاهی سوسوی ستاره‌ای کوچک نویدبخش صبحی سپید است و گاهی آواز دل‌انگیز جیرجیرکی شب‌زنده‌دار.

گاهی عشق‌بازی نسیم و پرده در بستر پنجره‌ای باز و گاهی هم‌آغوشی مهتاب و آسمان.

باید دوام آورد و تنها راز دوام آوردن جست‌وجوی ردپای نامرئی امید است.

امید سبک‌بارمان می‌کند حتی اگر غم دنیا روی دوشمان است و توشه‌ای جز تاول و زخم نداریم.

امید دست خداوند است. دست عشق. دستی که تو را بالا می‌کشاند. از فرش به عرش قله‌ای صعب‌العبور.

قله‌ای در قعر شبی طولانی که زندگی نام دیگر آن است.

حواسمان به سوسوی گهگاه ستاره‌گان و آواز آرام جیرجیرکان باشد. گاهی امید همین‌قدر دور است و نزدیک، کوچک است و قوی. امید را دریابیم و از دست ندهیم، راه را رفته‌ایم.

امید تنها مسیر صعود است.

ﮐﻮﻫﻨﻮﺭﺩﯼ ﻭﺍﮊﻩ ﻣﻘﺪﺳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺑﮑﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﻟﻔﻆ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ
ﺍﻡ .
ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻣﯿﺮﻭﻡ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﻢ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺑﺎﺗﻮﻡ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ
ﻋﮑﺎﺳﯽ . ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﯿﺒﯿﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﻟﻪ ﺯﯾﺒﺎ ﯾﺎ ﺑﺎﺗﻮﻡ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﯿﻨﻢ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﻮﻫﻨﻮﺭﺩﯼ ﺍﺳﺖ . ﺗﺼﻮﺭ ﻋﺎﻣﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﻫﻨﻮﺭﺩﯼ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺮ
ﭘﺸﺖ ﻧﻬﺎﺩﻥ ﻭ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺻﻌﻮﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺎﺷﺪ . ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﻮﻟﻪ ﻧﻤﺎﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ
ﺑﺎﺗﻮﻡ ﺑﯽ ﺟﺎﻥ ﻧﻤﺎﺩ ﺩﻭ ﭘﺎﯼ ﺭﻭﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ
ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻋﮑﺎﺳﯿﻢ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﻔﺮﻫﺎﯾﻢ . ﺍﻣﺎ ﮐﻮﻫﻨﻮﺭﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﯾﻌﻨﯽ:
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﺍﯼ ....
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﺕ ﺑﺎﺯﯼ ....
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻫﯿﺎﻫﻮﯾﯽ ....
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ ...
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﺍﯼ ....
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺧﻮﺩﻧﻤﺎﯾﯽ .....
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺸﻮﯾﻘﯽ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﯼ ...
ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺩﻭﺭﯼ .....
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ....
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﮐﯿﻢ ....
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﺍﻗﺖ ﻭ ﺭﺍﺳﺘﯿﻢ ....
ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺰﮐﯿﻪ ﺭﻭﺣﻢ .....
ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺒﺎﺩﺗﻢ ......
ﭘﺎﯼ ﺑﺮ ﺳﺘﺒﺮ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ . ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯽ
ﺷﻮﺩ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ .
ﮐﻮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ......
ﮐﻮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺴﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭد...
ﮐﻮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺑﺨﺸﯿﺪﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ....
ﮐﻮﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﯾﺜﺎﺭ ﻭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ

با دیدن دریاچه زیبای سبلان واقعا ناخداگاه از خود بی خود میشوی و قطرات اشک جاری میشود در اینجاست که پی به خالق هستی میبری.

اهل کوه و کوهستان که شدی،شاد کردن دیگران بیشتر از شاد بودن خودت به دلت می چسبد.
ارزشمندتر از همیشه میشوی آرامشگر میشوی نه راحت میرنجی و نه راحت میرنجانی

فتح ما
همان عشق تمام قلب های بسته پیمانیست
که بودن را به لفظی تازه میخوانند
تو را تا قله خواهم برد
مسیرهای طولانی با قدم های کوتاه پیموده میشوند.
مهم ترین گام، اولین گام است. تصمیم بگیر و شروع کن
ناگهان خود را بر فراز قله ها خواهی یافت
والله که شهر بی تو مرا حبس می شود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست…

کوهستان مظهر پاکی، دهش و بخشش است؛
کوهها نماد استقامت هستند؛
دیگران به کوه نگاه می کنند و کوهنورد صعودش می کند، با قدم ها و نفس هایش درکش می کند…
کوهنورد خستگی ندارد…
می بایست کوهنورد بود تا لذت یک صعود، لذت یک کوهنوردی را در خم هر پیچ و هر نسیم دل انگیزش، با نغمه شیدایی پرنده های کوهستان احساس کرد.