گاهی زمین و آسمان، هوا و خاک، همنوردان و خصوصا سرپرست و لیدر، می‌توانند در لحظه معلمینی شایسته را در ذهنت تداعی‌ کنند.

جمعه ی آخر دی ماه ۱۴۰۱ برایم شد روزی که، ازصبح تا عصر، در مدرسه ی غیر انتفاعی مهرو عشق، درس خواندم.
سفری که با حداقل ولی همراه بهترین ها آغاز شد.
و البته به زیباترین شکل زمانی که در حال سپاسگزاری از چیدمان خداوند بودم پایان یافت .
حضور جناب عامری و دوست و همراه قدیمی ام ریحانه جان و همنورد عزیزم ناهید نازنین . در کنار قدم دار محترم و دوعزیز دیگر جای خالی تمامی غایبین و جاماندگان را به زیبایی پر کرد.
همه چیز به غایت زیبا.
کسب تجربه.
کسب دنیایی مهر و‌همراهی.
شادی های محترمانه.
شوخی های دلنشین.
درسها آموختیم.
آموختیم که کتاب بخوانیم
که در کتابی نوشته بود:
در هر سختی حکمتی است و در هر حکمتی نعمتی.
و به دنبال نعمت رنج ها باشیم.
آموختیم که اگر هر ورزشی پیش نیازی دارد، پیش‌نیاز کوهنوردی، کوهنوردی است.
آموختیم که دنیای عشایر اصطلاحات و ظرایف خاص خود را دارد.
آموختیم که باید فقط ازمهر و همراهی عزیزان درس گرفت و شکر کرد.
از همگی خصوصا جناب عامری که نمونه ی بارز یک کوهنورد کامل، با اخلاق، محترم و باتجربه هستند بسیار سپاسگزارم.
و از آشنایی با باشگاه کوهنوردی همنوردان و جناب اقای فریبرزی عزیز و تیم به غایت کار بلد ایشون بسیار خوشحالم .